Hoewel het al weer 12 jaar geleden is wil ik deze reis als ode aan mijn destijds beste vriend met jullie delen.
In April 2008 besloten we maar eens naar Nova Ponente te gaan in de Dolemieten . Hoewel ik destijds nog zelf geen Goldwing had , wisselden we regelmatig van motor. Zeker omdat het contrast tussen zijn Goldwing 1800 en mijn Kawazaki ZX1200R zo groot was.
Comfort tegen brute snelheid
In alle opzichten leuk.Vanuit Zuid Nederland zijn we via het zwarte woud , bodensee , Lindau Landeck door Oostenrijk naar de Dolemieten gereden.
Omdat we infeite onze motor vakantie in de Dolemieten wilden houden , namen we voornamelijk de snelweg wat op een Goldwing net zo leuk is te ervaren is dan over smalle B-wegen.
Ik zelf zat een beetje opgevouwen op m'n Kawa terwijl mijn vriend Robbie breed gezeteld op zijn 1800 zat. Daarbij ook nog eens gewoon een sigaretje kon opsteken.
De eerste stop was in het zwarte woud waar we welkom waren in een motor hotel in Bad Peterstal, Hotel Schutzen. Leuk is het dan om andere motorrijders van alle pluimage te treffen en er mee een babbeltje te maken. Het was dat jaar nog frisjes maar daar heb je op een Goldwing geen last van gezien de verwarming je wel warm houd indien nodig.
De volgende dag zijn we op ons gemak vertrokken en reden we via de noord-kant van de bodensee naar het volgende hotel , Apart Vivaldi te Landeck in Oostenrijk.Wat was ik blij toen we op het eind van de dag in Landeck aan kwamen omdat ik kapot was, terwijl Robbie op zijn Goldwing er aan kwam alsof hij een rondje kerk had gereden.
Toen kwam de zware tegenvaller. Omdat we het hotel slechts voor 1 nacht hadden besproken had de eigenaar onze kamer maar aan anderen verhuurt die langer bleven. Wat zijn dat voor afspraken!!!!
We hebben dus alsnog een ander hotel moeten zoeken en gingen naar Hotel Rugglespitz. Een mooi hotel in het midden van de Oostenrijkse alpen. Vanaf ons grote balkon hadden we een fantastisch uitzicht op de bergen nog totaal met sneeuw bedekt waren.
In de nacht was het er pikke donker waardoor we in de nacht van de mooie sterrenhemel konden genieten. Vanaf Landeck naar Nova Ponente was het slechts een kleine 200 km, dus nu konden we het helemaal rustig aan doen.
Door de mooie bergpassen reden we als twee cowboys zowat alleen over de wegen, te meer omdat het infeite nog te koud was voor menig motorrijders om te rijden.
Door de St. Anton tunnel van 12 KM zijn we gereden . Dit moesten we wel doen omdat de pas was afgesloten door de hevige sneeuwval in de bergen.
Via Inssbruck zijn we doorgereden naar de Brennerpas waar de temperatuur een stuk aangenamer aanvoelde. Robbie had er uiteraard op zijn Goldwing geen last van . Ik was daar wel effe jaloers op.
Bij Bolzano onder de tunnel linksaf een bergweg op welke ons naar Hotel Mondschein in Nova Ponente zou leiden.
Daar aangekomen werden we verwelkomd door de gast heer en gast vrouw.
Mondschein hotel is een perfect moorrijders hotel met alle voorzieningen die nodig zijn om je motor te stallen en te onderhouden. Het eten was er voortreffelijk en de kamers groot en comfortabel.
Vanuit het hotel werd er elke dag een motorrit georganiseerd. In het begin waren er nog niet zoveel motorrijders maar tegen het weekend begon het er drukker te worden.
We reden iedere dag een tocht met de hotel eigenaar die er alle wegen op zijn duimpje kende.
Op een dag hadden we ons tevens ingeschreven voor een rit waar jonge sportieve duitse motorrijders zich ook voor hadden ingeschreven.
De hotel eigenaar kende ons en onze rijstijl al en wist dat je van goede huize zou moeten komen om ons in die bergpassen te kunnen volgen. Hij had het op een rit geprobeerd zich van ons te kunnen demareren maar dat is hem niet gelukt.
Dus toen we op die ochtend naar buiten stapten stonden daar 5 duitse jonge mannen in vol ornaat in leren race outfit en met hun racers klaar.
Dat ik als destijds 47 jarige op mijn Kawazaki zx1200R aankwam vonden ze zeker acceptabel maar toen Robbie met zijn GL1800 op de proppen kwam, was het einde zoek.
De jongens begonnen te klagen tegen de hotel eigenaar maar die bleef heel professioneel en vertelde hen dat iedere gast van hem recht had om een motorrit mee te kunnen maken.
Maar zij wilden sportief door kunnen rijden en hadden weinig zin om op zo'n schip als een Goldwing te wachten.
De eigenaar keek hen rustig aan en zei , we zullen zien hoever hij achter zal blijven. Robbie die geen Duits kon verstaan maar wel aan de lichaamstaal kon zien waar het over ging vroeg me wat zij zeurden.
Ik vertelde Robbie de waarheid wat ze zeiden en dat ze niet op zo'n schip wilden wachten.
Robbie werd boos en pakte zijn helm en zei "Oke genoeg gepraat , kom op we gaan".
De hotel eigenaar startte zijn KTM en zo een ieder.
Al gauw was het duidelijk dat Robbie zijn kunsten liet zien hoe je een Goldwing ook kan besturen. Hoewel de eigenaar achter zich in de eerste instantie 3 van de racers had om hem te volgen kwam daar heel snel verandering in.
Terwijl dat de wegen in de dolemieten relatief smal waren met scherpe bochten haalden wij alle racers in en volgden de eigenaar. Toen de eigenaar wist dat wij achter hem hingen gingen we een level hoger waarbij haast de koffers van Robbie over het weg dek ging.
De vonken regen die ontstonden zodra Robbie met zijn Goldwing door de bochten reed staan nog op mijn netvlies gegriefd alsof het was als de dag van gisteren dat we de toer maakten.
Zijn Goldwing kreeg echt het gestalte van een komeet met een staart van vonken.
De jonmge gasten op hun racers waren in geen velden meer te bekennen en Peter (de eigenaar van het hotel) wist dat wij met zijn drieen de motorrijders kwijt zouden rijden.
We hebben op een tussen stop echt 3 minuten moeten wachten voordat die jongens aankwamen rijden.
Zij stapten van hun motoren en liepen naar ons.
Toen vroeg Peter, ; "All so dann unt wass ware dass mit der schiff"? Zij keerden hun gezicht naar Robbie en met een diepe buiging boden ze hun verontschuldigen aan en zeiden in koor "RESPECT"
Toen keken ze naar zijn Goldwing en waren verbijstert van hoe je dat ding door de bochten kon gooien . Ik heb zo genoten van dat moment en Robbie hoewel hij kapot was van de rit omdat hij zwaar hart patient was genoot in volle teugen.
Na 5 dagen zijn we weer rustig huiswaarts gereden met de nodige rust pauzes.
Op onze rust pauzes maakten we plannen om samen meerdere van dit soort tochten te gaan maken en ik uiteindelijk ook nog wel eens een goldwing zou aanschaffen.
Thuis aangekomen hebben we het er nog met onze andere motor vrienden overgehad hoe onze vakantie was.
Slechts een paar weken later kwam ik zoals altijd bij Robbie on in de avond film te kijken. Ik trof zijn hele familie in zijn huis en dacht dat ik een feest gemist had.
Alles dan dat was waar...zijn dochter had Robbie dood in zijn bed aangetroffen. Hij was in zijn slaap overleden waarbij zijn hart het begeven had.
Ik mis hem nog bij iedere motorrit die ik maak en nu dat k na zoveel jaar zelf Goldwing rij heb ik het gevoel dat hij nog dichter bij me is dan anders.
