Ook dit jaar de geweldige Edelweiss-challenge gereden. Op 13 juni thuis vertrokken en een tussenstop gepland halfweg de trip ergens in Duitsland. Daags nadien aangekomen op het Int. GW treffen van Slovenie in het Eco resort in Kamnik. Mooie locatie maar sanitaire voorzieningen waren wat aan de povere kant. Wel lekker eten verkrijgbaar, das ook al iets. hahaha. Zaterdagnamiddag of zondagmorgen mochten de Edelweissrijders hun startnummers en andere attributen gaan afhalen bij de stand van Goldwing Club Oostenrijk, zij waren immers inrichtende club. 's Avonds aan de tent nog wat bezig met de routes toen Charles, de interrep van Goldwing Club NL die bij ons stond zei dat hij ze mooi apart op GPS had staan. Ik mocht ze evt. wel kopieren. Zo gezegd, zo niet gedaan! Routes wilde langs geen kant van Charles zijn Zumo XT1 naar onze Zumo XT2 verhuizen. Geen probleem er was een andere Nederlander die ze ook van Charles had gekregen en die z'n laptop bijhad, Luc Heemskerk geheten zo bleek achteraf, wij dus er naartoe. Hier hadden we meer geluk en zonder problemen werd de klus geklaard. Toch mooi hé die solidariteit onder elkaar!? Nu hoor ik jullie hier denken, wat is in hemelsnaam die Edelweisschallenge? Wel GWCA richt tweejaarlijks deze rit in en is een verbinding tussen het treffen van Slovenie en Oostenrijk met tussenstop van twee nachten in Italie. Onderweg moet er van bepaalde gebouwen of bezienswaardigheden een foto worden genomen samen met je moto en je startnummer om aan te tonen dat je alle punten hebt aangedaan. Elke avond controleren ze dan je foto's en krijg je bij een positieve evaluatie een dagstempel en kan je de dag nadien weer verder. Bij aankomst in Oostenrijk en bij goedgekeurde foto's krijg je dan een oorkonde, t-shirt en opnaaibadge. Dit jaar was het de Silveredition en binnen twee jaar rijden we voor goud en is het tevens de laatste keer dat deze doorgaat. (opvolging staat naar't schijnt al in de startblokken). Bij aankomst in Oostenrijk en met nog 1 dag Edelweiss te gaan merkte ik echter dat de aanhanger niet meer zo stabiel achter de moto hing en bij controle bleken beide lagers overleden te zijn! Dit na amper 2000km!Normaal gingen we na het treffen nog verder rijden naar Griekenland-Turkije- Roemenie... en moesten we nog een 11000km doen. Daar ging onze reis!
Dit was echter buiten Luc gerekend, weet je nog? De man die ons de routes bezorgde via z'n laptop. Hij had van onze pech gehoord en na de laatste dag Edelweiss kwam hij naar ons toe. We hadden hen voordien al wel gezien op een treffen links en rechts maar buiten Slovenie nog nooit écht mee gepraat. Wat is er zei hij, alweer problemen met de aanhanger? Waarop wij antwoorden dat onze reis idd hier stopte. Bij de controle bleek immers dat de rit huiswaarts nog wel ging lukken maar 10.000km was voor de lagers niet meer haalbaar. Geen probleem zei de brave man, ik doe je een voorstel. We maken onze aanhangers leeg, ik laad mijn spullen in jou aanhanger en jij doet hetzelfde met jou spullen in de mijne en jullie rijden lekker verder jullie reis! Phoeeee, zoveel goedheid ervaar je nog zelden en zeiden hem dan ook dat we hier even gingen over nadenken. 10 a 11.000km met een geleende aanhanger is natuurlijk niet niks en een ongevalletje is vlug gebeurd. Het aanbod werd aanvaard maar we besloten wel een andere koers te varen en ipv zuidwaarts reden we noordwaarts richting Scandinavische treffens dat zou een kleine 2000km schelen en de aanhanger zou tijdens de treffens dan toch stilstaan wat de slijtage en ongevallenkans een pak verkleinde. Donderdags startte dan het Int. GW treffen in Ramsau am Dachstein in Oostenrijk bij temperaturen van om en bij de 35gr net wat veel van het goede maar we overleefden het! In plaats van Kroatie werd onze volgende stop dus het Int. GW treffen in Altdorf Duitsland. Snel gezegd een treffen om vlug te vergeten. In Duitsland brachten we wel een bezoek aan het Adelaarsnest van Hitler. Weinig wat aan Hitler doet herinneren maar wel zeer prachtige natuur daar. Op het treffen zelf viel weinig te beleven, slecht weer en pover georganiseerde ritten. Op de koop toe gaven ze van zaterdag op zondag een fiks onweer. In het achterhoofd houdende dat de vorige keer op deze plaats verschillende daken van tenten werden doorboord met hagelstenen was het dus meer dan het overwegen waard om een dag eerder te vertrekken. Bleek nu dat een Sloveen reeds was vetrokken en z'n 1j oude tent had achtergelaten. Als we de onze nu eens inpakte en zijn tent innamen? Een beslissing die vlug moest worden genomen want er waren nog twee krakers op de kust.
Wij dus onze tent ingepakt, de andere tent naar onze plaats getrokken en laat het onweer nu maar beginnen. Altijd leuk een onweer in een tent maar als de kans bestaande is dat je tent het niet overleeft niet echt een goede keuze. Nu hadden we dus én een onweernacht in de tent én geen bang om onze tent te verliezen. Al bij al viel het onweer mee en buiten wat felle regenbuien en massa's wind gebeurde er niets. Maar dan... je ligt daar in een nieuwe tent, bent nog 1.5 maand on the road, wat als er met onze tent toch wat gebeurd? Laten we dus deze meepakken als reserve? Tentje plat, tentje bij in de aanhanger en wij weg, op naar Kroczyce in Polen voor het GW treffen aldaar! Paar dagen op voorhand daar aangekomen en dus wat dagen bijgeboekt tot het treffen op donderdag starte. Ook weer knappe locatie en mooie streek om te toeren. Maar waar rij je 5 dagen altijd naartoe? We zijn hier maar een kleine 400km verwijderd van Ukraine, laat ons daar naartoe rijden! Wij dus 's morgens op tijd bedje uit en richting Ukrainse grens. Onder ons bekende motto "sterf met herinneringen, niet met dromen" werd er ter plaatse beslist om tot L'viv te rijden. Het oorlogsverloop daar gaan bekijken. Ukraine in was eigenlijk een lachertje. Grenscontrole was administratief allemaal dik in orde en grondig, in de praktijk werd er echter serieus geblunderd. Een brave ambtenaar, maar niet al te ijverig (een echte dus) bleek achteraf, vroeg ons onze koffers te openen. In de topkoffer lag een sweater en met de handen op z'n rug vroeg hij ons langs z'n neus weg of we wapens bij hadden!? Wij natuurlijk ontkennend geantwoord en met z'n armen nog steeds op z'n rug zei hij ons de koffers terug te sluiten en we mochten verder! Deed nog geen moeite om de sweater even op te heffen! Eerstvolgende tankstation wilden we tanken maar dat ging effe niet, paar keer per dag viel de elektriciteit daar uit en we moesten dus even wachten tot er weer elektriciteit was. Het leven zoals het is in Ukraine. De wegen zijn er niet echt goed en het was dus uitkijken geblazen waar we reden maar na 80km kwamen we aan in L'viv. Een stad zoals Antwerpen en Amsterdam en zo leven ze er ook. Lustig kuierend, shoppend en z'n dagelijkse leventje lijdend. Van oorlog niets te zien, buiten af en toe een militair. Het was echter al vrij laat en we wisten van een avondklok maar niet wanneer die inging.
Al wat we konden lezen was dat er bij alarm onmiddellijk de dichtsbijzijnde schuilkelder moest worden opgezocht. Waar die waren?... geen idee! Lang zijn we er dus niet gebleven en na wat seightseeing waar we dus van de oorlog niets zagen reden we terug richting Polen. Ukraine uit was echter een ander paar mouwen! Negen grensposten met telkens een auto of 5 voor ons. Douane, politie en narcoticabrigade controleerden elk op hun beurt voertuig per voertuig. Zelfs de aan boord zijnde geschatte hoeveelheid brandstof moesten ze weten. Braaf als we zijn was alles natuurlijk in orde en konden we weer richting treffensite. Al bij al een mooie herinnering aan ons verblijf op het Pools treffen. Op de Poolse treffensite kregen we elke namiddag van de overheid een melding van aangekondigd zwaar onweer. Buiten wat sappige buitjes 's nachts bleef het daar ook bij. De laatste avond echter zaten we onder een stralende hemel en nog steeds bij 25 graden voor onze tent toen de Polen ons zelf kwamen waarschuwen voor héél zwaar onweer. Wij dus van de overheid niets gekregen en we sloegen hun raad in de wind. 's Nachts begon het echter serieus te onweren met windstoten, veel regen en vergezeld van donder en bliksem! Toen ik om 01u30 opstond voor een plasje stond ik dan ook bij het betreden van de leefruimte met m'n voeten in het water! Alle hens aan dek en dweilen dan maar! Letterlijk met de kraan open. Na een uur, anderhalf uur waren we echter aan de winnende hand en konden we weer gaan slapen! GSM en alle ander elektronische apparatuur maar onder het kopkussen want... het moest maar eens terug beginnen! Kwartier later hagel dat er geen verstaan meer aan was van de conversatie in de tent. Net zo plots dat de bui begon was ze echter ook weer over en deze bui ging voorbij zonder problemen. Enkele uren later werd ik echter gewekt door een over mij kruipend vrouwtje. Ikke al blij!
Maar het was weer van dat. Waar is je GSM? Ja onder m'n kopkussen dus, ah ok want nu staat het slaapgedeelte onder water maar blijf maar liggen je hebt nog niet geslapen en't is nu toch te laat.. Zij weer van de luchtmatras naar het woongedeelte en ik lag precies op de zee te dobberen. Ja... dat was het dus niet. Bibie weer uit bed en weer dweilen... weer met de kraan open. Het water liep immers door de verluchting langs achter onze tent binnen. Achter de tent stond 15cm water op het terrein! Kleine anekdote, de security stonden met een campervan achter onze tent, die waren gaan lopen en toen we gingen kijken lagen hun schoenen nog te dobberen op't water.
Daar sta je dan 5u 's nachts voor de tweede keer tentje droog gemaakt maar alles van lakens en beddegoed wel kletsnat. Schuilen dan maar en als het wat minder wordt inpakken. Tegen negen uur alles weer in kannen en kruiken en wij verder. Op straat aankomende leek de wereld wel te zijn vergaan! Bomen gespleten door de blikseminslag, geknakt door de storm als lucifers en het wegdek vol takken, gras en van de velden gestroomde modder! Wat hebben we daar een geluk gehad op het treffenterrein! Volgende in het rijtje was het GW treffen in Joensuu Finland, de club van president Anne Lahdenne die we na onze Honeymoontrip in 2019 toch wel tot onze dichte vriendenkring mogen rekenen. En na een doortocht langs Litouwen, Letland en Estland bereikten we de ferry die ons naar Finland bracht. In Joensuu arriveerden we ook weer veel te vroeg en hebben we onze vrije tijd maar nuttig besteed met helpen aan de opbouw van het treffen. Een geste die wel geapprecieerd werd. Scandinavie en alcohol is natuurlijk wel een dingetje. Weekend voordien was er op een nabij gelegen terrein een festival a la Werchter in Belgie geweest en een deel van de partyzone daar werd een weekend overgenomen door de Finse club. De gangbare prijzen werden wel met 3euro per consumptie omlaag gebracht omdat ze anders aan de bezoekers wss geen alcohol verkocht kregen. NB: nu betaalden we nog 6euro voor een pintje! Blijkt nu... heb je zelf alcohol bij mag je daar de hele camping mee rond lopen. Koop je datzelfde pintje in de partyzone mag je er niet mee buiten! Rare mensen die Finnen.
In Duitsland leerden we een Ijslandse Goldwingster kennen met een trike. Zij was op haar eentje ook dezelfde treffentour aan het rijden, dikke chapeau dus! Alleen is echter maar alleen en ze besloot om een deel van de reis met ons verder te zetten. In Finland zei ze echter dat onze dagetappes van 5-600km haar wat zwaar werden en zei ons dat ze verder ging op haar eentje. We zouden elkaar op de treffensites wel weer zien. Van Finland ging het richting Vargarda in Zweden. Ook daar kwamen we weer ruim op tijd aan maar mochten ook al wel de camping op. Net zoals 4 jaar geleden echter weer hetzelfde liedje, op donderdag moesten we onze tent verplaatsen naar het 100m verderop gelegen treffenterrein dat nu leeg was! Wilden we blijven staan, geen probleem maar moesten we wel elke dag betalen. Waarom dan niet van in het begin ons 100m verder laten opstellen?! Op dondermorgen wij dus onze pikketten uit de grond, tentje op de aanhanger en wij 100m verder! Te stom om waar te zijn! Daar aangekomen, stond er 1 grote trailer van een plaatselijke GW zaak met daarin enkele Goldwings. Geen vlaggen, geen afgebakende terreinen, geen inschrijvingstent... niets! Dat gingen ze donderdagmorgen nog "vlug" even allemaal doen... onbegrijpelijk! Een cafetaria was er al wel open en wij na het herinstalleren van onze tent daar naartoe. Op "de kaart" stond er Coffee with a cookie. Dat leek ons wel wat en dus bestelden we een coffee with a cookie! 1.5euro, daar konden we het immers zelf niet voor maken. Zo gezegd zo gedaan dachten we! Yes coffee is there! Euh... doen we die in onze handen of heb je ook bekers? Ok een beker, aub. Do you have sugar? Oh shit! Wat vraagt die nu? Half de zaal afgelopen en de madam vond zelfs suiker! Do you have a spoon? Ai, weer een probleem, geen lepeltjes. Dan maar een mes waarvan ik niet wou weten waarvoor dat die dag al allemaal had gediend, even onder de kraan vlug door een handdoek aub meneer! Ok, thank you. Can i have my cookie? Waarop zij... sorry we have no cookies. Euh... is dat hier candid camera of zo? Er staat coffee with a cookie! De cookies bleken dus nog niet geleverd, kan je hebben met die vroegtijdige voorbereidingen natuurlijk.
Dan... can i pay with card? No that's not possible. Daar gaan we weer, geef ik ze 10euro... sorry i don't have change! Manmanman wat een klucht! Wait, write your name on a paper with the amount and pay later. Naam opgeschreven, bedrag erachter en m'n koffie was betaald! Hoeveel er op deze manier gratis hebben gedronken weet ik niet maar ik heb in elk geval zondagavond mijn rekening gaan voldoen. Van Zweden ging het richting Lom In Noorwegen. Daar ging het Noors GW treffen door, de club van onze vriend Roger, die we ook al jaren kennen en ondertussen ook een vriend is geworden. In Noorwegen raak je echter nooit uitgekeken en we reden er terplaatse bijna 1500km om te genieten van al het moois daar. Kers op de taart was het bezoek aan het Geirangerfjord waar we zelfs twee keer kwamen. Het clubbestuur zelf is echter zo corrupt als de Albanese maffia. Verder ga ik hier niet over uitwijden maar een klein voorbeeldje was wel dat je als buitenlander, en je betaalde met Euro, 10euro meer moest betalen per man dan de Noren. Hier gaan we mee verder en krijgt zeker een staartje. Inschrijving bedroeg 650 Noorse Kronen en de bezoekers betaalden 65euro of 650NOK maar deze laatste hadden we niet bij. Korte rekening ter plaatse leerde ons echter dat 650 NOK slechts 55 euro was. Op onze vraag aan de, door de zichzelf aangestelde president zelf aangewezen, Interrep waarom de buitenlanders meer moesten betalen kregen we als antwoord dat dat de wisselkoers was en zij ook moesten betalen om onze euro's laten om te zetten in Kronen. Mooie wisselkoers wel en een winstgevend zaakje als er zo tientallen buitenlanders 10euro de man meer moeten betalen! Voor ons zou dit dus met ons eten bij op 30euro komen dat we meer betaalden dan de Noren alstublieft! Wij dus weer buiten en naar de bank om NOK af te halen. Verder ook weer een prima treffen. In onze ogen zelfs het beste van heel de vakantie. Van Noorwegen ging het richting Denemarken en wel bepaald het dorpje Hasmark vlakbij de kust. Hier maakten we wel nog een tussenstop van twee nachtjes op een motorcamping in Denemarken waar we in een "hytte" voor het eerst sinds lang weer in een bed sliepen. Vreselijk geslapen daar! In Hasmark maakten we weer kennis met nieuwe vrienden die we in Polen leerden kennen via leedvermaak omdat ze hun ook kletsnat geworden Vouwwagen niet ingepakt kregen. We zagen ze ook in Finland en Zweden maar Noorwegen moesten ze om praktische redenen overslaan. In Denemarken kwamen we terecht op een supergrote camping waar een deel voor ons was voorbehouden. Alles van zwembad, tot winkel, tot speeltuin, wasserette, keuken... alles was hier voorhanden en zo was ons laatste treffen voorbij voor we er erg in hadden. Kortom ondanks onze pech in het begin van de reis toch een supertijd beleefd en twee maanden na ons vertrek thuis, inclusief een tussenstop bij Luc en Liesbeth om de aanhangers weer te ruilen en een eveneens ons aangeboden nachtje onderdak stonden we maandag weer thuis na een bezoek aan 14 landen en 14951 km weer op onze eigen oprit. Back to reality nu!
