Idd, aan al het voorafgaande kan ik weinig toevoegen. Wat een leuke foto's allemaal!!! Ik heb er al een flink aantal gedownload maar nog geen kans gezien mijn eigen foto's te bekijken, sorteren en plaatsen. Dat doe ik snel!!!
Het was een heerlijk, toerend, verrassend, mooie routes, lieve mensen, leuke mensen, lachende mensen, warm, erg warm, nog warmer, lekker eten, geen ongevallen, geen dichte spoorwegovergangen, gezellig, veel gelachen weekend!!!
Mijn nachtmerrie begon op mn laatste stop. Tot Dortmund een prachtige binnendoor route samen met RonalT, Karin, Peter en Pjotr gereden. Hier scheiden onze wegen zich. De snelste route naar Axel was 267 km en 3 uurtjes. Het ging lekker vlot en voor ik het wist passeerde ik Venlo. Onder Eindhoven nam ik even een pauze om de benen te strekken voor het laatste stukje. In Dortmund had ik bij Ancilla al eten besteld wat ik in bad kon consumeren, dus mijn focus lag geheel en al op een vlotte thuiskomst.
Hoe anders zou het lopen! Na een slokje drinken voor Binky, een lekkere snackje en wat gespeel met de bal (was nog warm, dus niet te veel) lag hij aan mijn voeten terwijl ik een berichtje naar Ancilla maakte. Ik registreerde de vrachtwagen recht tegenover ons, ik registreerde de bandenservice die aankwam, uitstapte en van alles uit ging laden, maar ik vergat even door te denken dat wat die meneer ging doen vast een hels lawaai ging maken waar de oortjes van mijn motormaatje niet tegen kunnen.
Voor ik het wist was Binky in paniek verdwenen en vond ik mezelf wanhopig dwalend over het parkeerterrein, vreemde Poolse vrachtwagenchauffeurs aanklampend met Binky's foto op mijn mobiel om te vragen of ze hem ergens hadden gezien. Een chauffeur wees naar de kop van de parking richting de uitrit. Daar hield ook het hek naar het achtergelegen bos op, dus daar gaan zoeken. Op een gegeven moment mijn motor van de parking gehaald en op de uitrit gezet en laten draaien, roepend, Binky we gaan weer rijden, ga je mee??? Maar er bewoog niets en er kwam niets. Omdat ik daar levensgevaarlijk geparkeerd stond (Ik was om 17.45 uur Binky kwijtgeraakt dus de spitsdrukte was op zijn toppunt) wilde ik mijn motor maar keren en terug op de parking. Natuurlijk was ik moe, ongerust, opgejaagd en niet alert dus kiepte hij om. Dwars over de uitrit! Niemand die in of uit kon, dus de twee eerste mannelijke automobilisten moesten wel uitstappen en helpen
. De ellende was van mij af te lezen en ze waren superlief en behulpzaam, dus motor geparkeerd bij de Poolse vrachtwagens en ondertussen was er zeker een uur verstreken. Toen stopte er een auto met een superlieve mevrouw die me vroeg wat er aan de hand was. Zij adviseerde mij de stichting 'Waar Is Onze Angel' in te schakelen. Omdat ze mijn paniek zag bood ze aan het voor mij te doen, ik gaf haar mijn gsm nr en ze beloofde terug te komen naar de Shellpompparking waar ik stond. Ze moesten hun zoontje naar een examen brengen, maar ze was idd binnen no time terug en de rest van de avond (tot 2 uur toen ze nog even met haar eigen hond ging speuren) mijn steun en toeverlaat.
Ondertussen had ik politie, dierenambulance, dierenbescherming en Rijkswaterstaat gebeld. Van allen kreeg ik de verzekering dat ze een melding zouden maken en mij zouden bellen als ze iets zouden horen. Ga maar naar huis, was verder het advies.
Hoe kon ik nu naar huis gaan terwijl mijn lieveling ergens in paniek helemaal alleen hier achterbleef??? Ik klampte vrachtwagens aan om ze te vragen uit te kijken naar Binky, gaf hen mijn privekaartjes mee, ik stopte fietsers en motorrijders, zelfs een man op een oldtimer tractor op de secundaire weg langs het bos om hen te vragen uit te kijken naar Binky. Een motorrijder op een Pan European heeft zeker een uur meegezocht, spontaan. Wat zijn de Brabanders toch hartelijk!!!
Gelukkig kwam Talitha al snel terug met waardevolle adviezen, koffie, man, dochter en zoon. Voor ik het wist kwam Hennie van Animal Care Zuid Oost Brabant ook, zij had nog weer andere adviezen. Er kwam vanuit de WIOA een groepsapp waar iedereen via communiceerde. Mensen kwamen aangereden, ik liet Binky's foto's zien, voegde hen toe aan de groepsapp en zij gingen rijden, lopen, roepen en zoeken. Wat een steun, wat een onvoorstelbare geweldige organisatie. Ik had nog nooit van hen gehoord, maar weet niet hoe ik daar overleefd had, alleen op die parking.
Er kwam een melding binnen via de FB van de WIOA dat Binky rond 18 uur op de middenberm van de A67 was gesignaleerd. Het was ondertussen aan het schemeren maar de zoekers zorgden dat ze aan de overkant kwamen. Daar gingen ze verder, ver weg van mij, want ik moest op mn post blijven in geval hij terug kwam. Een vriend uit Breda was in de auto gestapt en gekomen. Die zorgde voor mij, koffie en alles wat voor handen kwam.
Toen mijn telefoon leeg raakte starte ik de motor en bleek er weer een zekering uitgeknald. Zekering vervangen, knalde er weer uit. Zwaardere zekering bleef zitten maar er knipperde van alles wat niet moest knipperen. Chrit vond dat ik om 12 uur snachts best nog naar Antoon mocht bellen, dus zo gezegd.... Na het advies van Antoon een nog zwaardere zekering geplaatst en die bleef zitten....
Om 1 uur kwam Talitha met haar hond terug. Een soort st. Bernhard die niet van mensen houdt. Zij is nog een uur met hem op de Stabrechtse Heide gaan zoeken en is zelfs aangehouden door de politie!!! Die vonden het maar raar dat ze daar met een lampje op d'r kop met d'r hond midden in de nacht liep te struinen.
Ik ben onder begeleiding van vriend terug gereden naar huis. Moest over Breda omdat de afslag naar Eindhoven afgesloten was... vanaf Breda alleen verder en rond 4.00 uur werd ik thuis opgevangen door Ancilla. Na een borrel en een douche in bed gekropen en tot 7.45 uur geslapen. Toen bedacht ik dat ik maar ging werken...Astrid belde dat zij en Eric gingen zoeken (is half uur bij hen vandaan), zo lief!!! Ik heb haar aan de groepsapp toegevoegd zodat ze konden communiceren met de WIOA, op weg naar de klant in de auto druk bellend met alle lieve helpende mensen kreeg ik om 9.23 uur een voicemail van de dierenbescherming. Of ik even wilde bellen!!!
De meneer van de Dierenbescherming (of ambulance) vertelde me dat Binky vanmorgen was komen aanlopen bij een huis. Deze mevrouw dacht eerst dat het weer om een gedumpte hond ging maar zag toen zijn tuigje en heeft direct de telefoon gepakt en hen gebeld. Astrid en Eric bleken daar voor het huis te hebben staan zoeken en roepen en waren dus vlakbij! Zij zijn hem, na overleg, direct gaan ophalen en hebben hem veilig mee naar Volkel genomen.
Ik heb mn klant gebeld, de route op Volkel ingesteld, kreeg ondertussen Binky aan de telefoon, foto's via de wapp en kon hem om 11.45 uur weer in mn armen sluiten!!! Terug thuis deed Binky niet veel meer dan, met zijn kop op zijn kluif, uitgeput slapen. 's Avonds even naar de dierenarts (moest ivm die afgebroken teek van maandagmorgen in Dtslnd) die heeft hem goed nagekeken en verzekerd dat ie helemaal in orde is.
Ik heb nog steeds het gevoel dat ik een hoofdrol speelde in een hele foute film, ik ben alle lieve mensen zo dankbaar... heb ook een dringende oproep gedaan via FB om toch vooral allemaal lid te worden van de WIOA, iedere provincie heeft een afdeling. Al zoek je maar één keer mee naar een vermist hondje, weet hoeveel het voor het baasje/bazinnetje betekent!!!